Kategoria: Poezja

Znad Dunaju, zgodnie ze swym przeznaczeniem
Z dziejami krakowskiej stolicy związana
Tu Twoje dzieciństwo wrastało w cierpienie
Bo Wawel tylekroć opuścić musiałaś.

Za Twym przyzwoleniem ta mała mieścina
U stóp pienińskiego zameczku powstała
Stare pokolenie młodszym przypomina
Że ją dla górali zbudować kazałaś.

Snują się legendy jak nić pajęczyny
I tu, wśród Krościeńczan, niejedna powstała.
A cóż by znaczyły bez Ciebie Pieniny
Gdybyś tutaj duchem z nami nie została?

Z Tobą, Święta Kingo, łączy mnie tak wiele
Chociaż zegar życia historię oddala
Ja tam chętnie i często w starym kościele
Klękam – tylko patrząc – łzom płynąć pozwalam.

Modlimy się, Kingo, abyś w świętych gronie
W tej nieodgadnionej przestrzeni wieczności
Nad Polską uniosła swoje święte dłonie
By Bóg rozgrzeszył nasze ułomności.

Witaj wśród świętych, Mateńko Kochana
Tak Cię nazywam, bo jesteś tuż przy mnie
Gdy czasem smutku przechyla się szala
Przynosisz mi światło w szarej godzinie.

Bóg mi pozwolił, bym się urodziła
Tu, gdzie przed wiekami, tyś, Księżno, chadzała.
Jakże ja pragnę, bym jeszcze zdążyła
I wdzięczność Tobie okazać umiała.

Twoje dziedzictwo to Sądecczyzna
Ją jako oprawę za wiano dostałaś.
Tutaj górali jest Mała Ojczyzna
Choć sercu Ci bliska, nam ją darowałaś.

Nie jestem w stanie wypisać, co czuję
Więc klęcząc pokornie głowę swą chylę.
Tkliwością serca, Kingo, Ci dziękuję
Za Pienin majestat i za każdą chwilę.

Także i za to, że w życia jesieni
Mogę ten pejzaż na płótno przenosić
Wieczorną porą te cuda zamienić
By wierszem dziękować, przepraszać i prosić.

I za Dunajec, co szemrze i szumi
Niosąc na falach modlitwę spod Pienin.
Wiem, że ją słyszysz i jak nikt rozumiesz.
To hołd dziękczynny dla Sądeckiej Ksieni.

Kunegundo, Święta Patronko ubogich
Od wieków łączyłaś miłości pasemka
I pragniesz, by wszystkie zbiegły się drogi
Szlakiem wędrówki Bochni i Krościenka.

Mnożysz i dzielisz, i wypraszasz łaski
Podsuwasz wiele pomysłów wspaniałych.
Najlepsze się rodzą zawsze o brzasku
Tak różne dla słabych, ale i wytrwałych.

Gdy myśli połączę z daleką przeszłością
Z rąk Twoich swe oczy przenoszę.
Wpatrzona w Ciebie matki ufnością
Najbliższym łask wiele wyproszę.

Kiedy sił braknie i czasu nie staje
A wieczorna modlitwa na ustach zasypia
Ty ciepło serca na dobranoc dajesz
O wdzięczność nigdy nie pytasz.

Tak często w życia mego jesieni
Podporą jesteś mojej samotności
Jasnym kagankiem nadziei wśród cieni.
Oparciem w sieroctwie i wdowiej starości.

Wciąż, Kingo, wierzę w Twoje wstawiennictwo.
Zawsze w chwilach zwątpień bądź mi ostoją.
Tu się urodziłam, gdzie jest Twoje dziedzictwo
I pragnę do końca być własnością Twoją.

Sandomierska Księżno, Pani na Wawelu
Kingo błogosławiona, Patronko Pienin!
Cieszę się życiem na Twym skrawku ziemi
Na nim spotykam przyjaciół tak wielu.

A kiedy chodzę śladami Twoimi
Czuję, że winnam już teraz, do końca
Z Pienin choć mały jeden promyk słońca
Wnieść do bocheńskich kopalni podziemi.

Powiązanie z Polską od wieków trwałe
A legendarne perły rozsypane
Cenne kopalnie Polsce darowane
Gdyś je w posagu ślubnym otrzymała.

Przez Ciebie w Krościenku i Ziemi Bocheńskiej
Świątynia dla ludu jest pobudowana
By Twoja obecność w niej na wieczność trwała
Wypraszając łaski u Matki Najświętszej.

Rodziłaś się po to, by służyć bliźniemu
Ubóstwa, pokory sama się uczyłaś.
Fundując szpitale starań dołożyłaś
By własną posługą ulżyć mu w cierpieniu

Kingo! My tak krnąbrne natury wciąż mamy
Bo ludzkie słabości wszystkie pokolenia
Grzechem oznaczały zaranie istnienia
Lecz Twój testament spełnić przyrzekamy.

Gdy jako święta wejdziesz na ołtarze
Ułóż znów z pereł ogromny różaniec –
Niech zrobię z niego najprawdziwszy szaniec
Przystań radosnych i spełnionych marzeń.

Choć tylko z warowni mury zostały
Myśl biegnie w stronę Góry Zamkowej
Kiedyś bezpieczne schronienie dawały
Księżnej krakowskiej, żonie Bolkowej.

Widzę, jak idzie wśród jaskrów powodzi.
W Jej stronę chylą się dzwonki liliowe.
Słońce wypocząć nieśmiało odchodzi
Ostatni uśmiech śle Pienin Królowej.

Diadem królewski nie zdobi Jej skroni
Kiedy wędruje wzdłuż brzegów Dunajca.
Na łonie natury, w jego przełomie
Odmawia w skupieniu cząstkę różańca.

I wciąż boleje nad ludzką słabością
Lecz prosi, by kary Bóg wrogom nie zsyłał
I choć Sądecczyzna jest Jej własnością
Pięści nie zaciska, co złe zapomina.

A Jej świętość i dobroć działa kojąco
Serce pragnęło ulgę nieść w cierpieniu.
I znów się pochyla nad umierającą
Idzie naprzeciw swemu przeznaczeniu.

Przez wiele lat w życiu uczyć się trzeba
By nie zgubić śladu właścicielki Pienin
Kiedy jako święta uchyli nam nieba
Byśmy godni byli zwać się solą ziemi.

W nadmiarze szczęścia matczynej radości
Tych łez nie liczę, co palą powieki
Lecz pragnę prostymi słowami miłości
Hymnem mej duszy dziękować na wieki.

Znasz moje myśli, różne skojarzenia
I nadwrażliwość, co tkwi w mym sumieniu
I wiesz, że czasem nie dotykam ziemi
Gdy wyjdziesz naprzeciw mojemu zmatwieniu.

Nie tylko na skrawku dziedzictwa Twojego
Wszem i wobec powiem, że mnie wysłuchałaś
Patronko Chorych – dla dziecka mojego
Matczyną litość znowu okazałaś.

Na Twoich włościach do końca zostanę;
Ty mi uleczyłaś niejedni cierpienie.
Jakież to szczęście, że góralom dane
By Twoje wśród nas potwierdzić istnienie.

Już tyle razy, gdy śmierć położyła
Te swoje zimne ręce, i kiedy
Do krawędzi rozpaczy już się zbliżyłam
Tyś się nade mną pochyliła wtedy.

Najlepsze rady z podobną myślą
Frasunki z dnia na dzień malały
Sen bólu i strachu jak bańka prysnął
W głębi Twój obraz, Kingo, został trwały.

W śnieżnej sukni i głowy zawiciu białym
Czarnooka Księżna do Pienin przybyła
Pod Jej stopy błękitne szarfy zwisały
Płaszczem z gronostajów ramiona okryła.

Pukle kruczych włosów – jak Dunaj wezbrany
Wiatr na nich góralskie melodie wygrywał
Spokojnie i z gracją na plecy spadały
Książęcy je diadem nieco podtrzymywał.

Gdy budowa zamku dobiegała już końca
Dziewczęcym go sercem Kinga pokochała
Bo wyrósł pod niebem, tak bliziutko słońca
Skąd swe dziękczynienia Panu Bogu słała.

O Niej wieki nucą fale dunajcowe,
A łzą Kingi w Pieninach goździk zakwita
W ruinach warowni na Górze Zamkowej
Mysikrólik zawsze wiosnę trelem wita.

 

Z Góry Zamkowej schodziła nad rzekę
Zaczerpnąwszy wody w Potoku Pienińskim.
I brzegiem Dunajca szła Kinga daleko
Po krągłych kamykach, omszałych i śliskich.

Zmęczona wracała po długim spacerze
Łąkami, co wiosna kwieciem obsypała
Wśród nich uklękła, by zmówić pacierze
Bogu za ten skrawek ziemi dziękowała.

I na przylaszczki, co na Zmartwychwstanie
Synowi Bożemu dywan uścieliły
Za drozdów i szpaków tęskne śpiewanie
I zorze, co brzegi nieba rumieniły.

Za to Jej jaskry bukiet ułożyły
Pierwiosnki pod nogi dzbanuszki sypały.
W Jej drobnych dłoniach małe ptaszyny
Przed napastnikiem schronienia szukały.

Mysikróliki gniazda zakładają
W ruinach zamku wiosną co roku
I razem z dziećmi od świtu śpiewają
Puchacze, sówki i sowy o zmroku.

Gdzie na kamieniach nogi kaleczyła
Od wieków rosną goździki krwawe.
Na stokach, gdzie żalu łzę uroniła
Drżą nią skropione, nieskalane, białe.

Piękny, jasnowłosy książę nasz Bolko
Jeszcze młodociany syn Leszka Białego
Małżeństwem swoim związał Węgry z Polską
A godło Arpadów włączył do naszego.

Na wiosnę Kinga z mężem się wybrała
By nareszcie zobaczyć dziedzictwo swoje.
Wraz z dworem konno drogę pokonała –
Wspinała się w góry z wielkim niepokojem.

Od wód i strumieni chłodem powiało
Księżna się szkarłatnym płaszczem otuliła.
Spojrzała wokoło – płakać Jej się chciało –
Okolica dla Niej nieprzyjazną była.

Lecz gdy na Górze Zamkowej stanęła
Na zachodzie słońca oczy zatrzymała.
Zakole Dunajca sercem objęła,
Na zawsze pod jego urokiem została.

Budowa zamku w Pieninach ruszyła
Więc Kinga wraz z mężem pracy doglądała.
Gdy i strach, i smutek przezwyciężyła
To raz jeden wtedy – z radości płakała.

Gdy Marii, córce cesarza greckiego
Bóg za małżonka Belę ofiarował
Sześcioma córkami wnet ich obdarował
Trzecia została żoną Wstydliwego.

Odszedł na zawsze opiekun Bolesława
Gdy Bóg powołał Henryka Brodatego
Władcę Księstwa Śląskiego i Krakowskiego
O los księstwa zadrżała księżna Grzymisława.

Zrodziła się myśl sojuszu z Węgrami:
Wnet o rękę Kingi posłowie prosili
Bela i Maria – swą zgodę wyrazili
Wraz z dokumentami i pieczęciami.

Pod okiem świekry Kinga się uczyła
Pilnie z obowiązków wywiązywała
Najbliższym zmartwień nie przysparzała
Gdy z naszą Ojczyzną życie złączyła.

Kiedy z dziecięcia kobietą się stała
Od męża i świekry wciąż miała przykrości
I od duchownych – bo dla potomności
Księcia – następcę na świat wydać miała.

Za srebra pełne skrzynie, co wianem były
Otrzymała dobra tu, na Sądecczyźnie
I za serce dane bez reszty Ojczyźnie
Dokument pieczęcie królewskie zdobiły.

Gdy świątobliwa księżna owdowiała
Wkrótce Leszek Czarny tron obejmuje;
Ksieni w Starym Sączu klasztor buduje
I w nim w pokorze do końca przetrwała.

Spoglądaj łaskawie przez nieba okienko,
Jak matka nam doradź, co w życiu właściwe
Ty znasz serca nasze, wiesz, że są wrażliwe
Jak te struny skrzypek góralskich w Krościenku.

Za Twą tkliwą miłość, najlepsza Gaździno
Najszczerzej się modląc, podziękować chcemy.
Twej kanonizacji tak bardzo pragniemy –
Twoja Sądecczyzna i moja mieścina.

Niech Ci, Święta Kingo, od najdroższych Pienin
Echo przypomina dźwięk góralskich dzwonów
A niebo je łączy z trelem skowronków
Wraz z rzewną modlitwą kamienistej ziemi.