Gaździno Podhala, darz swymi radami
Garściami Matki obdzielaj stokrotnie
Na całym Podtatrzu, między Pieninami
By nam na sercu nie było markotnie.

Matczynym okiem spójrz na swe dzieci
Niech tu owies, żyto, bujnym łanem rośnie
A ciepłem Twego serca słońce go ozłoci
Wiatr ,,Ave” w kłosach zaśpiewa radośnie.

I dla nas zawsze miej wyrozumienie
Choć często krnąbrne są nasze natury
Wciąż walka o byt w miejscu urodzenia
Bo żyć tak trudno, choć wspaniałe góry.

Byłaś i jesteś najlepszą Matką.
Szafarką, co nam króluje od wieków.
Kto Cię poprosi – obdarzysz go łaską
Mnożysz talenty w prostym człowieku.

Mateńko Zielna, Madonno Podhala
Dziś wianek uwiję, jak nigdy dotąd
I rozchodnikiem zerwanym na skałach
Otoczę maki i chabry tym złotem.

Zaś róże pąsowe – symbole cierpienia
Niech partyzanckie ścieżki wspominają.
Śmierć ich wyróżniła za upokorzenia
A karty historii krzyżem odznaczają.

Przy macierzance goździki ułożę
Białe, co Kingi łzą kwitną tu zawsze
Z gorącym sercem do Ciebie podążę
By prosić: wciąż kochaj i nasze Podtatrze.

W tę noc uklęknę na oba kolana,
I modlić się będę gorąco i szczerze.
Szczodra dziedziczko całego Podhala
Umacniaj nas słabych w Chrystusowej wierze.

Niech w Ludźmierzu donośny głos dzwonów
Wszem i wobec głosi Twoje królowanie
By na Skalnym Podhalu nie brakło ukłonów
W trzydziestą rocznicę ukoronowania.

Herbaciane róże w ogrodzie zakwitły
Spóźnione, jesienne, pięknem urzekają.
Już pieśni skowronków w przestworzach umilkły,
Jaskółki za morza też się wybierają.

Nie chcemy uwierzyć, że wiosna odchodzi
I że nasze z sobą zabiera złudzenia
A przecież niedawno byliśmy tak młodzi
Już zbliża się starość – z nią nowe zmartwienia.

Musimy pogodzić się z tymi myślami
Że nam młodość minęła nieubłaganie
Wiosna razem z latem została za nami
A nam już niestety – jesień pozostanie …

Bez konfesjonału spowiedź moja, Panie –
W jesieni życia żyje się na kredyt.
Niech cień nadziei w mym sercu zostanie
Że się zmiłujesz, że nie strącisz w niebyt.

Ileż to razy Piotrowymi łzami
Chciałam zapłakać, gdy dusza krzyczała.
Pajęczyn złudnych omotana snami –
Na niebo srebrne milcząc spoglądałam.

Czy Tomasza niewierność – sumienia pytałam –
W mej księdze żywota została wpisana?
Z Weroniką czoła Twego nie otarłam
Krzyża nie mogłam unieść bez szemrania.

Choć Judaszowego srebra nie podniosłam
I w Twej obronie walczyć nie umiałam
Z sierocym bagażem poprzez życie poszłam –
Może mego bólu z Twym łączyć nie chciałam?

Gdy myśli zawiłe stoją tuż przy mnie
Różaniec z pereł w rękach swych zamykam.
Z bolesnej cząstki w głębię duszy płynie
Radość, że Ciebie pod krzyżem spotykam.

Wiem, że nadzieja tkwi wewnątrz cierpienia
Krzyż znalezieniem jest Boga w człowieku.
W jego ramionach księga wybawienia
Otwarta grzesznym czeka ich od wieków.

Pokutę – Zbawco mój – sama nałożyłam
Serce oddałam przez los pokrzywdzonym.
Do końca dni wiernie będę im służyła
Ręce obie podam błądzącym strapionym.

Z Góry Kalwarii ojcowskim spojrzeniem
Ogarniasz, darując nasze uchybienia.
W drodze ostatniej ufam w przebaczenie
Gdy grzeszna stanę przed bramą zbawienia.