Znad Dunaju, zgodnie ze swym przeznaczeniem
Z dziejami krakowskiej stolicy związana
Tu Twoje dzieciństwo wrastało w cierpienie
Bo Wawel tylekroć opuścić musiałaś.
Za Twym przyzwoleniem ta mała mieścina
U stóp pienińskiego zameczku powstała
Stare pokolenie młodszym przypomina
Że ją dla górali zbudować kazałaś.
Snują się legendy jak nić pajęczyny
I tu, wśród Krościeńczan, niejedna powstała.
A cóż by znaczyły bez Ciebie Pieniny
Gdybyś tutaj duchem z nami nie została?
Z Tobą, Święta Kingo, łączy mnie tak wiele
Chociaż zegar życia historię oddala
Ja tam chętnie i często w starym kościele
Klękam – tylko patrząc – łzom płynąć pozwalam.
Modlimy się, Kingo, abyś w świętych gronie
W tej nieodgadnionej przestrzeni wieczności
Nad Polską uniosła swoje święte dłonie
By Bóg rozgrzeszył nasze ułomności.