Krystyna Aleksander

Czarna Madonno, Matko Częstochowska
Przemożna Władczyni na Jasnej Górze.
Płaczesz, gdy krwawi wierna Tobie Polska
I jesteś jej tarczą w wojennej wichurze.

Płakałaś Matko, gdy Lwowskie Orlęta
Ginęły na wojnie – kwiat polskiej młodzieży.
Przechodniu przystań, przeczytaj, pamiętaj
Naszym bohaterom hołd złożyć należy.

Przez całe stulecie chroniłaś pod płaszczem
Koronę Polski i Orła Białego.
Z wdzięcznością, na klęczkach odmawiamy zawsze
Różaniec pokornie do dnia ostatniego.

Kiedy się rodziłaś nad brzegiem Dunaju
Twój anioł wpisał złotymi zgłoskami
Że Ty będziesz Matką Narodu w tym Kraju.
Wolność okupisz cierpieniem i łzami.

Piękna niczym bóstwo, choć to jeszcze dziecię
Kraj nasz poślubiłaś z woli ojca swego.
W Duchu Świętym mocna nade wszystko w świecie
Najwierniejsza z wiernych żono Wstydliwego.

Daleko od domu, rodziny najbliższej
Gdy bladły o świcie gwiazdy na niebie
W żarliwej modlitwie Matuchnie Przeczystej
Wciąż polecałaś i Polskę i siebie.

Pomagałaś dźwigać Krzyż Pana z radością.
Oddałaś diadem, by koronę z cierni
Położyć na skronie i z wielką ufnością
Nieść na Kalwarię z pokorą i wiernie.

To Ty wprowadziłaś psalmy i pacierze
W języku polskim pieśni i kazania.
Franciszkańską radość w katolickiej wierze.
Msze adwentowe, roratnie- śpiewane.

Sercem dzięki za to, żeś dla nas górali
Założyć chciała osadę w kotlinie
U stóp andezytów i prastarych hali
W widłach Dunajca, w bajecznej krainie.

I za to, że miałam szczęście świat zobaczyć
I ze wzruszeniem chodzić Twoim śladem.
Dzięki Tobie Kingo, ja umiem przebaczyć.
Jesteś i będziesz wzorem i przykładem.

Za Twą Kingo pieczę, Matczyną cierpliwość
Od wieków na włościach szczodra Gaździno.
Dziś składam Ci w hołdzie, Ty wiesz, że prawdziwą
Pod Twe stopy miłość mą, czystą i tkliwą.

Jak bogini grecka, piękna, dostojna
Z białego atłasu długiej sukience
Jej twarz dziewczęca, łagodna, spokojna
Dojrzałej brzoskwini zdobią rumieńce.

Na dwór węgierskiego Beli Czwartego
Wnet dostojnicy w swadziebnym spieszyli
Poselstwie w imieniu Księstwa polskiego
Więc przełęcze karpackie konno przebyli.

Wtedy prawnukowi Krzywoustego
Dziewczęcą miłość na wieczność oddała.
Rzuciła przepych dla kraju biednego
Którego bronić i strzec ślubowała.

Szła Kinga pielgrzymią drogą Narodu
I nad jego losem gorzko płakała.
Wzięła ten ciężar na siebie za młodu
I sercem swoim opieczętowała.

Księżniczka przywiozła Ojczyźnie naszej
Wielkie bogactwa kraju ojczystego
Za nie Bolesław wzniósł zamek nad Krasem –
Potężne gniazdo orła pienińskiego.

I znów był przystanią Sądeckiej Ksieni
Jako Księżnej wdowie – już po raz trzeci,
Co przez Obidzę pieszo szła do Pienin
A z nią Klaryski i rodziny z dziećmi.

Próbuję Twoimi oczyma patrzeć
I jak Ty – serce mieć zawsze na dłoni.
Własne sumienie tak będę kształtować
By nikt Twych śladów, Kingo, nie przysłonił.

Och, jakież to trudne dla nas śmiertelnych
Móc rąbka uchylić minionych wieków.
Dotrzeć do sedna spraw niebagatelnych
Odróżnić cnotę od wady w człowieku.

Wielu prawników umysły swe kształci
Ażeby sądzić, oskarżać, lub bronić
Choć wiesz, że Ciebie nie jesteśmy warci
Jednak w swym sercu, Kingo, nas chronisz.

Baśnie, legendy na pamięć już umiem
I fakty ważniejsze związane z historią.
Nie mieczem Tatarów, lecz światłym rozumem
Zniszczyłaś, a Bóg Ci zesłał Wiktorię.

Dlatego podania graniczą z cudami
W tragicznym rozdarciu i upokorzeniu
Kobieta tak krucha, siedmioma zmysłami
Jest obdarowana i wobec problemów.

W obliczu grozy wierząc, Bogu ufa.
Swe serce dziewicze, kładzie przed Tronem.
Pan się zlitował i prośby wysłuchał.
Roztoczył opiekę nad ich zakonem.

Jak uśmiech wiosny stulecia minęły
A my wciąż ciężkie nieśliśmy kajdany.
Krwią polskich Synów strumienie spłynęły
Co stanie się z Krajem umiłowanym?

Módl się, Mateńko, o wiarę w Narodzie.
Czym powitamy trzecie tysiąclecie?
Taka społeczność – jaka dzisiaj młodzież.
Nam pokój wyproś i pokój na świecie.

Nie jestem w stanie wypowiedzieć tego,
Co czuje serce z wdzięczności do Ciebie.
Tyś moim bliskim tak wiele dobrego
Ofiarowała – orędując w niebie.

Pozwól mi jeszcze doczekać godziny
By, Kingo, Twe imię od źródeł Dunajca
W koronie świętych olśniło Pieniny
I całą Polskę, od krańca do krańca.

Twa opiekuńczość, o Błogosławiona
W wyraźny sposób trwała tu od wieków.
W chwilach krytycznych umiałaś dokonać
Duchowych przemian w prostym człowieku.

Uczyłaś, że trzeba kochać swych bliźnich.
U Boga Rodzicy wzywałaś pomocy
Litości dla wiecznie dręczonej Ojczyzny
I uwolnienie z najeźdźców przemocy.

Z czułością Matki ją umiłowałaś
I ład wprowadziłaś w kraju nad Wisłą.
To ewangelia umysł kształtowała
A Władca świata kreślił naszą przyszłość.

Pragnęłaś sumienie wiarą wzmocnione
Otoczyć cząstką różańca świętego
A w ręce Piety intencje złożone
Dotarły zawsze do Pana Naszego.

Niebo wspierało w trudzie budowania
Wśród ruin i zgliszcz wyrastały miasta.
Współcierpiąc z nami nagrodę dostałaś
W klasztornej celi – waleczna niewiasto.

Dzięki Ci Kingo, za trudy i znoje
I za tę ciszę w sądeckim klasztorze
W którym zostawiam serca niepokoje
Bo wierzę, że Ty je wyciszyć możesz.

O założycielko miasteczka naszego
Starego kościółka nad brzegiem Dunajca
Skąd ślesz nasze troski przed Tron Wszechmocnego
Złożone przez Ciebie w część drugą różańca.

Dziękuję, że widzisz, gdy wyciągam dłonie
Kiedy ból matczyne chce potargać serce
Że zawsze ocierasz me wilgotne skronie
Gdy dusza się mota w nadludzkiej rozterce.

A miłość do bliźnich zbyt płytka się staje.
Nienawiść z niechęcią próbują w nas wkroczyć
Bezradnym swe ręce z radością podajesz
I pocieszając ramieniem otoczysz.

Dziś w hołdzie o Kingo z naręczem wdzięczności
U stóp Twych chcę złożyć, co w sercu przetrwało
Z gorącą modlitwą, by wieńcem świętości
Twe ciało dziewicze okryte zostało.

Podnieś, co upada, a sercu jest bliskie
Co z rąk się wymyka i wtapia w szarości
Powstrzymaj pędzących po drodze tak śliskiej
Wskaż im źródło wiary szczęśliwej wieczności.

Bądź z nami, Kingo, gdy w nieba błękicie
Rodzą się myśli jak sny koronkowe
I wówczas także, kiedy już o świcie
Na nieboskłonie giną zorze płowe.

Gdy słów szukamy, by w bólu ulżyły
Bo dumne serce porażki się wstydzi
Gdy plany szanse swe zaprzepaściły
A los złośliwy raz wtóry zaszydził.

Na jakże misternych krosnach są tkane
Ludzkie talenty wielkiej roztropności
Jak związać nici osnowy zdzierganej
Kiedy brakuje nam Twej wytrwałości.

Gdy na ramieniu oprzeć się pozwolisz
Naucz doceniać i małe radości.
Co w nas najlepsze, Ty zechciej wyzwolić
Tutaj i teraz, i dla potomności.

Za postawione na drodze mej krzyże
Za łzy goryczy, co palą powieki
Za długi łańcuch okrutnych poniżeń
Bądź pochwalony Panie mój na wieki.

Dzięki Ci za to, że jesteś w pobliżu
Bo gdy pod stopami świat się ugina
Nadzieję moją pokładam w krzyżu
I o litość błagam Bożego Syna.

Przykro mi Jezu, że wciąż cierpliwości
I sił brakuje przy dźwiganiu krzyża
Sercem przebaczasz ludzkie ułomności
I w Boskich Ranach Krwią Świętą obmywasz.

Za każdy policzek, który w pokorze
Potrafię przeżyć kiedy go zsyłasz
Bądź uwielbiony w moim sercu Boże
Nie będę Cię nigdy do Krzyża przybijać.