Starość doskwiera i wciąż przypomina
Że wkrótce nadejdzie ostatnia godzina
Tutaj zostanie co miłe i drogie
A z sercem na dłoni stanę przed Bogiem.
Pochylę głowę, uklęknę przed Panem
I podziękuję za ten skrawek ziemi
Za długie życie, które było dane
Nie słane różami, ale w sercu Pienin.
Tam błagać będę dziedziczkę tej ziemi
By dzieci skrzywdzone w swym sercu nosiła
W rodzinnym domku tuż „Pod Niebem Pienin”
A w chwilach trudnych pod płaszczem schroniła.
Nie wstając z klęczek poproszę Mateńkę
By pierwszą osadę, którą założyła
Urocze Krościenko w ramionach Pienin
Od wojen i wrogów wszelakich broniła.