Opublikowane w

Na pienińskiej ziemi

Piękny jubileusz dzisiaj obchodzimy.
On w naszej pamięci zostanie na zawsze.
“Prace Pienińskie” złączyły dziedziny
Pieniny, Gorce a także Podtatrze!

Dzięki Ci Panie, że w życia jesieni
Pozwolisz mi przeżyć ten dzień pełen wrażeń
W tym cudnym zakątku, na pienińskiej ziemi
I wspominać ogrom przeróżnych wydarzeń.

Dwadzieścia pięć latek za Wami zostało.
Tyle zim, wiosen i złotych jesieni.
Co najważniejsze, w kronice przetrwało
W tej pięknej Orlicy, w samym sercu Pienin.

Na drugie ć‌wierćwiecze z niemałym wzruszeniem
Życzę sukcesów w pracy na ugorze.
Przekażcie swą wiedzę nowym pokoleniom
A dziedziczka Pienin w trudnościach pomoże.

2013

Opublikowane w

Moja Tarcza

Święta Kingo, Matko moja!
Na swych włościach w grocie czekasz
Tyś mą tarczą i ostoją
W trudnych chwilach mnie pocieszasz.

Pragnę tym, co w sercu noszę
Uwić wianki z róż czeronych
O Twą pomoc Kingo proszę
Wesprzyj mnie i pokrzywdzonych!

Łzy się cisną, kiedy myśli
przygniatają mnie do ziemi.
Życie własne plany kreśli
Często radość w smutek zmieni.

Tak bym chciała pójść w Pieniny
Twoim śladem dojść do Ciebie.
Spojrzeć w oczy raz jedyny
I w Twe ręce oddać siebie.

Na dnie serca chcę zachować
Prócz najbliższych urok Pienin
Księżnej Kindze podziękować
Za ten cudny skrawek ziemi.

2013

Opublikowane w

Święty Albercie

Jakże ja pragnę podążać Twym śladem
Mieć tyle ciepła i serca na dłoni
Tyś wzorem skromności dobroci przykładem
Nam to w testamencie dałeś i potomnym.

Sierotą będąc smak łez dobrze znałam
Tęsknotę za skibką chleba żytniego.
Gdy skończy się wojna, w sercu przyrzekałam
Że nigdy nie minę człowienka głodnego.

Przez lata okruchy radości rozdaję
Pomiędzy dzieci kalekie, skrzywdzone.
We własnym sumieniu wciąż lepsza się staję
Budząc ludzkie serca w letargu uśpione.

I tylko ten bagaż Bóg zabrać pozwoli
Kiedy mnie będzie rozliczał w przyszłości
Zapyta: czy serce masz zawsze na dłoni?
Odpowiem: Ty, Panie mnie osądź z miłości.

Z tomiku
“Kocham Cię chlebie nasz powszedni”
1999

Opublikowane w

Pieniny

Wyciągają swe ramiona
Wielkie szczyty, nagie skały
Niebosiężne i wspaniałe
Kto tych cudów mógł dokonać?

Wiem. Najwyższy Stwórca świata
Chciał, by cudny ten zakątek
Granic Polski dał początek
Cieszył oczy długie lata.

Rzucił wstęgę bystrej rzeki
U podnóża naszych Pienin,
Co szmaragdem się zieleni
Szumiąc płynie w świat daleki.

Kto raz był – powrócić musi
Tutaj w nasze okolice
Wdrapać się na Sokolicę
Która wszystkich pięknem kusi.

Za ten wielki cud Natury
Po góralsku zaśpiewajmy
Polnych kwiatów bukiet dajmy
Pokochaj nas – jak my góry.

 

wiersz publikowany w kwartalniku Stowarzyszenia Twórców Ludowych
“Twórczość ludowa”
1990

Opublikowane w

Pod płaszczem Kingi

Ten skrawek ziemi to otwarta księga
W której historia karty zapisała.
Groźny lodowiec przed wiekami sięgał
A ręka Stwórcy kształt górom nadała.

Bóg chciał, by Kinga, jako małe dziecię
Wprost z kolan matki do Polski przybyła
Choć serce drżało nade wszystko w świecie
W drugiej ojczyźnie mowy się uczyła.

W widłach Dunajca i Krośnicy rzeki
Już w średniowieczu osada powstała
Mijali ludzie, i lata, i wieki,
A nasza mieścina wciąż nazwę zmieniała.

Krościenko jest moją ostatnią przystanią
I stąd wywodzą się moje korzenie.
To Kingi włości oprawa za wiano
Tu się zaczęło Krościeńczan istnienie.

Tu księżna konno przemierzała trasę
Bolko wciąż wiernie towarzyszył żonie
Wpływ przez Dunajec i puszczę nad Krasem
By troski utopić w Dunajca przełomie.

Dziękuję Ci Kingo, że o nas pamiętasz
Jako piękna księżna, jako Matka Ksieni.
Patronko Diecezji, nasza Kingo Święta
Dziedziczko Pienin i Sądeckiej Ziemi.

2005

Opublikowane w

Pożegnanie

Siadła jesień pośród wrzosów
Gdyż odpocząć nieco chciała.
Układała rydze w koszu
Których mnóstwo nazbierała.

Złote liście nakropione
Ugrem, brązem i czerwienią
Rozigrane, wiatrem gnane
Na spotkanie szły z jesienią.

Gdy Pieniny żegnać miała
Jak się bardzo rozrzewniła
Że łez wstrzymać nie zdołała
Ból rozstania znów przeżywa.

1997

Opublikowane w

Mój Dunajcu

Mój Dunajcu, powiedzże mi,
Czemuś taki roztrzęsiony,
Może żal Ci cudnych Pienin
Łąk i hali ukwieconych?

Już nie hardy, zamyślony
Dziwnie smutny, nieszczęśliwy
Wielu praw jest pozbawiony
Przez przyjaciół nieżyczliwych.

Pewnie cierpisz, że betonem
Twoje nurty okaleczą
W swym dziedzictwie nad przełomem
Kinga wnet roztoczy pieczę

Sokolica tak wybrednie
Szaty zmienia w porach roku
Po Twych falach myśl jej biegnie
I westchnienie śle o zmroku.

Trzy Korony już od wieków
Choć z kamienia serce mają
Więc boleją, że w człowieku
Ludzkie serce skamieniało.

Czertez także solidarnie
Patrzy z żalem na zaporę
I wyraża się dosadnie
Kto ją stworzył – jest potworem.

Nie ma wyjścia, rzeko droga
Płyń swobodnie, nie przeklinaj.
Za Twą krzywdę kara sroga
Będzie taka, jaka wina.

1997

 

Opublikowane w

Pamiętam…

Pamiętam, w radiu padło takie zdanie;
“Papież rozdaje skrzydła młodzieży”.
To krzyk Jego serca, to wielkie wyzwanie
Od niego przecież los Polski zależy.

A kto się wsłuchał w naukę Twoją
Kto w sercu zatrzymał pamiętne słowa
One nam będą tarczą i ostoją.
Ten ważny testament musimy zachować.

Święty Janie Pawle prośby Twe spełniamy!
Idziemy przez życie z różańcem w dłoni
W wierze naszych ojców do końca wytrwamy
Bo ona nas zawsze przed klęskami chroni.

Opublikowane w

W hołdzie Janowi Pawłowi II

To Polska Ziemia Ciebie nam dała
Tyś nam przewodził Biały Pielgrzymie
Polski Królowa płaszczem okrywała
Papieża Polaka, po raz pierwszy w Rzymie.

Bliskie Ci były nasze piękne góry
I szlakiem Kingi z radością chadzałeś
Stamtąd strudzony do naszej mieściny-
Na Kopią Górkę przed nocą wracałeś.

Kochałeś Pieniny, Tatry i Podtatrze
I grotę Kingi często odwiedzałeś.
Te chwile w sercu ukryłeś na zawsze
I do Stolicy Piotrowej zabrałeś.

Ze łzami w oczach często wspominamy
Twoje pielgrzymki do Ziemi Ojczystej.
Teraz swe prośby w Twe ręce składamy
Złóż je pod sercem Mateńki Przeczystej.

Opublikowane w

Witaj wśród świętych Papieżu Polaku

Witaj wśród świętych Papieżu Polaku
Chlubo Ojczyzny przy Boga tronie
Idący przez życie w maryjnym orszaku
Wśród najwierniejszych Polskiej Koronie.

Jesteś w gronie świętych Biały Pielgrzymie!
Za cuda uzdrowień od wielu już lat
W różnych stronach świata, także i w Rzymie
O wieniec świętości prosił cały świat.

W mym sercu zostanie, jak Polskę witałeś
W skupieniu, na klęczkach, w największej pokorze.
Do bram Jasnogórskiej hetmanki zdążałeś
By dla nas wyprosić miłosierdzie Boże.

Święty Patronie Gimnazjum w Krościenku
Tak wiele możesz, więc prośby swe ślemy
Spoglądaj na nas przez nieba okienko
Przywołaj, gdy z drogi właściwej zejdziemy.

Ty patronujesz młodzieży, rodzinie
Więc my spod Pienin prośby swoje ślemy
Byś sercem objął naszą mieścinę
Pragniemy być chlubą i solą tej ziemi.

Swięty Janie Pawle, pienińscy górale
Choć może krnąbrne natury mają
To wierne Podtatrze,Gorce i Podhale
Bogu i Polsce służyć przyrzekają.

Dziś wraz z modlitwą ofiarować chcemy
Ogromny bukiet najpiękniejszych kwiatów
Góralskim sercem dziękować pragniemy
Za Twą wielką miłość darowaną światu.